Բարև ձեզ։Ես արձակուրդների ընթացքում կարդացել եմ հետևյալ գքերը։ Բայց կպատմեմ մի գրքի մասին։

Ես հիմա կպատմեմ մի գրքի մասին,որը շատ ծիծաղելի պապիկների մասին է, իսկ գրքի հեղինակներն են Յան Պաուլ Սխուտեն և կեյս դը Բուրը։ Այդ պապիկները ունեին մեկ տղա և նրանց կնիկները։

Մեկի անունը Մնացական էր,մեկինը Պատվական և երրորդինը Անուշավան էր։Նրանք իրենց գլուխներներն էին գովում։Մնացականը ասում էր,որ <<իր անվադողերը միշտ ծակ էին>>,Պատվական պապը ասում էր․ <<իմ անվադողերը փայտից էին և նստարանները հեչ ամրացված չէին>>, իսկ Անուշավանը ասում էր <<ես ունեի փայտե, քառակուսի ակեր,նստարան ընդհանրապես չկար և ուներ մեկ ոտնակ>>։ Պատկերացնում եք․․․իակ հիմա տեսնենք իրենց առաջին հեծանիվները ինչ տեսք ունեն։ Մնացականը ասում էր․<<իմ հեծանիվը ակներ չուներ հո հեծանիվ չէր հեծո էր>>, Պատվական պապը ասում էր․<<ես ունեի հեծանիվ ջարդուփշուր եղավ այնպես, որ նրանից մի ժանգոտ մենակ մի ձող էր մնացել>>։ Պատկերացնում եք այդ ձողի վրայով նստած ցատկելով գնում էր դպրոց, իսկ դպրոցը երեսուն կիլոմետր հեռու էր, ասում էր Անուշավան պապը, <<իսկ ես մի ժանգոտ քառակուսի փայտե անիվի վրա>>։ Իսկ Անուշավան պապը պարտավոր էր քառասուն կիլոմետր դպրոց գնալ և գալ։

Ահա և նկարը <<Աշխարհի ամենալավ,ամենահոյակապ,ամենահրաշալի պապիկները>>, որը գրել էր Յան Պաուլ Սխուտեն և կեյս դը Բուրը։

Սիրով ՛ Նարե